Het zint me niet dat waardevolle content naar de kelder gaat
Het ding heet tijdlijn. Ik heb er een haatliefdeverhouding mee.
Mooi aan de tijdlijn is dat ik berichten mag plaatsen binnen het digitale blikveld van een ander die mij wel ziet zitten en daarom toegang heeft gegeven tot die omgeving.
So far so good.
Vervolgens begint mijn bericht op die bevriende tijdlijn aan een reis naar beneden. Langzaam of snel – dat hangt van het aantal berichten aldaar af – raakt het buiten beeld. Het is er nog wel, maar je ziet het niet meer. Ik noem dit dat het naar de kelder is.
Er wordt wel gezegd dat niks op internet ooit weg is. Dat is in grote lijnen waar. Maar het omgekeerde is evengoed in grote lijnen waar: alles op het web is vroeg of laat weg, omdat het uit het zicht verdwenen is.
Tidlijndenken
Je kunt het roemloze einde van een bericht uitstellen door het een paar keer te herhalen, maar over het algemeen wordt dat niet zo gewaardeerd door de ontvangers.
Je kunt ook in één keer een hele serie berichten op de tijdlijn van de ander afvuren in de hoop dat één ervan de aandacht trekt. Zo’n mitraillade wekt bij mij (als ontvanger) grote ergernis op. Tot ontvolgens aan toe. Dus zo’m spervuur ga ik een ander dan ook zeker niet aandoen.
Het probleem van de tijdlijn is bovendien dat je verticaal gaat denken over content. De zichtbaarheid wordt primair. En daarmee de factor tijd. Content zou daarentegen primair horizontaal benaderd moeten worden. Niet met een lijn, maar met een cirkel. En niet de tijd zou de bepalende factor moeten zijn, maar het soortelijk gewicht van de informatie, de inhoudelijke waarde ervan.
Waarde wegen
Ik zie een vortex voor me. Een draaikolk met waardevolle items, die rustig, ogenschijnlijk tijdloos, rondcirkelt en waar je af en toe iets moois en dieps uit plukt. Wat waardevol is blijft lang in beeld. Dat zou zoveel beter zijn.
Je kunt een eindje in deze richting komen door tags toe te voegen aan je berichten. Maar zulke trefwoorden zijn op zichzelf nog niet genoeg. De ontvanger van de boodschap moet ook een weging van waarde kunnen aanbrengen in de eigen (gepersonaliseerde) content-vortex.
In memoriam StumbleUpon
Een toepassing die in de buurt kwam van zo’n waardegewogen content-vortex was StumleUpon. Deze service hanteerde geen tijdlijn, maar een contentlijn en je kon zelf de focus daarvan bepalen. Dat maakte gericht zoeken mogelijk naar pareltjes in de kelder.
In een vertikaal, tijdlijngedreven en door overheden en megabedrijven dichtgetimmerd internet past een dergelijke hink-stap-sprong toepassing niet. Die is te disruptief. Vorig jaar juli werd deze service vrij abrupt gestopt.
Hoe zit het dan met Mastodon?
Nu we hopelijk met zijn allen overgaan op het decentrale sociale netwerk (bijvoorbeeld via Mastodon) blijf ik toch zitten met mijn heimwee naar StumbleUpon. Mastodon heeft namelijk ook de tijdlijn als basis.
Daarom neem ik mij voor mijn berichten op Mastodon uitgebreid te taggen. En ik ga me uitleven op de zoekfunctie. Zo kan ik immers buiten de kring van mijn e eigen volgers zoeken naar interessante content.
Ook met de lijst-functie kun je binnen Mastodon enigszins aan de verticaliteit ontsnappen. Deze functie werkt min of meer horizontaal. Je kunt er selecties mee samenstellen van mensen die je volgt, bijvoorbeeld rond een bepaald thema of omdat ze deel uitmaken van eenzelfde organisatie.
Maar wat je ook probeert binnen het nieuwe, decentrale web, een enorm deel van het ‘oude’ web blijft nog buiten bereik.
Ik mis StumbleUpon. Nu de resultaten van de grote zoekmachines meer en meer gemanipuleerd worden, hebben we des te meer behoefte aan zo’n mooie serendipity engine. Laten we hopen dat er snel een decentrale opvolger van StumbleUpon komt.
Gerelateerd
Alternatieve nieuwssites zijn kwetsbaar
Facebook: een graftombe voor kritische informatie
Foto: pixabay.com
