Kort verhaal: COMMANDO’S

Justin stapte opgelucht een busje van de ME in. Het werk zat erop voor vandaag. Gelukkig was het niet uit de hand gelopen en waren de Romeo’s niet op mensen afgestuurd om te zorgen voor escalatie. Tussen twee collega’s dacht hij aan zijn dochter. Hij had haar gelukkig niet gezien.

Om hem heen ving hij flarden van verhalen op. Stoer, zoals gewoonlijk. Teleurstelling vanwege het niet slaan; vergelijkingen met vorige keren. Hij deed er niet aan mee. Toen zijn buurman hem aanstootte stak hij zijn vuist naar voren, dacht intussen aan de leiding. Het werd opgevat als een boksstoot tegen een demonstrant en zorgde voor een lach.

In zijn auto op weg naar huis reed een collega met hem mee. De man vertelde enthousiast dat hij steeds meer zin kreeg in dit werk. Hij had gelezen dat ze in Canada de politie meer macht wilden geven.
‘Mensen stevig tot de orde roepen, prima! Daarvoor ben ik bij de politie gegaan.’
‘Het is maar tot welke orde.’
Hij keek Justin vragend aan, die zei snel:
‘Ik bedoel gewoon uitvoeren wat opgedragen wordt’, en dacht: oppassen met wat ik zeg.
‘Zo is dat. Dienstbaar. Mensen beschermen die de maatregelen netjes uitvoeren.’
Justin was niet bij de politie gaan werken met het doel demonstranten tot bloedens toe neer te slaan. Ook niet om voortdurend onnodig te moeten intimideren!
‘Het mooie is de natuurlijke selectie op dit moment’, sprak zijn collega, ‘de zwakke broeders onder ons melden zich ziek. Die horen ook niet thuis bij handhavers.’

Hij schoof aan tafel bij zijn vrouw en dochter. Kort keek hij naar het bloed naast de biefstuk. Zijn vrouw vertelde krampachtig over het mooie weer op deze zondag. Een nieuwe woordenwisseling tussen hem en Roos probeerde ze daarmee te verhinderen.
Toen zijn dochter de schaal frites voor hem ophield ving hij haar vurige blik op, wist niet goed wat te zeggen of welke vraag hij haar kon stellen. Zonder op te kijken begon ze te praten, vroeg waar hij die middag precies had gewerkt.
‘Even niet over het werk Roos. Ik ben blij thuis te zijn.’

In de huiskamer zette zijn vrouw de tv aan om het journaal te zien. Hij liep de gang op, hoorde. geluid van muziek en uitbundig zingen in de verte. In de deuropening van haar kamer zag hij over de schouder van Roos dansende mensen op straat, ze zongen daarbij iets in het Frans. Waarschijnlijk hoorde dat bij haar studie.
In de reflectie op het scherm zag ze hem staan en zette de film stop, draaide zich om. Hij zag tranen in haar ogen.
‘Ik had daar bij willen zijn. Weet je waarom deze mensen zo blij zijn?’
Hij schudde zijn hoofd.
‘Ze willen met elkaar het gevoel van vrijheid vieren. Heel moedig.’
Direct schoof ze een stoel naast die van haar en nodigde hem uit. Traag voldeed hij aan het verzoek.

Ze liet de film verdergaan. Het leek op carnaval of een theatervoorstelling vond hij. Ineens klikte ze een andere site aan. Het was de straat waar hij die middag geweest was. Het commando de demonstranten samen te drijven. In te sluiten.
’Dit is heel erg pap’, fluisterde ze, ‘luister eens goed wat er gezegd wordt.’
Uit de megafoon klonk een oproep aan de demonstranten in de mars. Hij wist het.
‘Eerst als vee een menigte bij elkaar drijven en dan dreigen dat arrestatie zou volgen wanneer iemand durfde zijn mening te laten horen!! Weet je wat dat betekent? Een vloek tegen vrije meningsuiting. Ik kan het nog steeds niet geloven.’
‘Dit is niet wat ik wil’, sprak hij zo beheerst mogelijk.
Hij deed gewoon zijn werk maar ook hij vond die bevelen niet gewoon. Daarover iets zeggen nu was moeilijk. Elk woord kon door haar verkeerd uitgelegd worden. Ook bij zijn dochter moest hij nu al op zijn woorden letten. Ze liet de dansende mensen weer zien. Hij kon er niet tegen.

Ziek melden en later weer terugkomen. Dat betekende geen leven meer tussen de collega’s. Hij keek naar de telefoon voor hem op tafel. Ontslag? Jaren had hij met plezier bij de politie gewerkt. Maar, dat gepieker van de laatste tijd moest aflopen zijn. Hij wilde weer gewoon kunnen slapen. Er werd iets van hem gevraagd dat niet in hem zat. Hij keek op de kalender. Binnenkort 5 mei. Stel je voor dat hij Roos zag dansen tussen demonstranten en dat ze zong over vrijheid? Hij pakte de telefoon.

Blog van Joop Brussee: openvuist.com

Gerelateerd

Kort verhaal: GEKTE

Kort verhaal: BENAUWD

Kort verhaal: SHIT

Wil je dit artikel delen op social media?

Dan is er kans op dat Big Brother tussenbeide komt en je waarschuwt voor ‘nepnieuws’. Plaats je de link toch, dan kunnen anderen die hem aanklikken ook zo’n waarschuwing krijgen. Dit is een vervelende vorm van intimidatie en censuur.

Je kunt dit omzeilen door niet te linken. Maak zelf een eigen tekstje. Ook kun je delen van de tekst van TransitieWeb knippen en inplakken (copy-pasten) in je eigen bericht. Of je maakt een schermafbeelding.

Heb je op Facebook last van fact checkers? Die kun je blokkeren.
Ga naar Instellingen, dan klikken op Blokkeren. Daar typ je de naam of het e-mailadres van de fact checker in en bevestigt die. Als je ergens ook de optie Toevoegen ziet staan, vul dan fact checker in en klik op Zoeken. Er verschijnt dan een lijst met fact checkers. Deze kun je vervolgens allemaal tegelijk blokkeren.

Wil je een seintje per e-mail ontvangen bij iedere nieuwe posting op TransitieWeb?
Klik dan hier.

Wil je jouw reactie plaatsen bij dit artikel?

Ga dan met je cursor helemaal naar de bodem van deze pagina. Daar vind je een invulscherm. Je kunt daar je reactie intypen of inplakken.
Als je reageert kun je ook instellen dat je een seintje krijgt bij nieuwe reacties en/of bij nieuwe berichten.