De stille invasie: hoe Morgellons ons bestaan binnendringen
Sinds het einde van de vorige eeuw bevat de lucht die wij inademen superkleine synthetisch-biologische deeltjes, die via chemtrails worden verspreid. In ons lichaam zoeken deze deeltjes elkaar op en assembleren zichzelf daar tot nanobots, die we Morgellons noemen. Dit is geen science fiction, maar een nieuwe realiteit waar we iets op moeten verzinnen, want ons afweersysteem weet niet goed raad met deze creepy stuff.
In de zomer van 2001 ontdekt de Amerikaanse Mary Leitao iets angstaanjagends bij haar bijna driejarige zoontje Drew. Hij heeft last van een hardnekkig jeukplek op zijn kin, waarvan – na raadpleging van verschillende kinderartsen en dermatologen – aangenomen wordt dat he een vorm van eczeem is.
Drew zelf stelt een afwijkende diagnose. Als hij duidelijk probeert te maken wat hij voelt, wijst hij op de plek en zegt hij: “Beestjes.” (‘bugs‘)
Welk geneesmiddel Mary ook probeert, de plek gaat niet weg. Op een dag, als ze er voorzichtig wat zalf op wrijft, trekt ze er een flinterdunne draad uit mee. Mary, van beroep bioloog, legt het materiaal op een glaasje en bekijkt het onder haar microscoop. Wat ze daar ziet verbijstert haar.
Ze begrijpt nu wat Drew met zijn ‘beestjes’ bedoelt, maar kan zich met geen mogelijkheid voorstellen dat dit bizarre materiaal uit zijn lichaam komt. Het moet ergens uit de omgeving komen, denkt ze, maar wat kan het zijn? Zo begint haar zoektocht.
Tussen de oren
Mary ontdekt op een forum dat er ook anderen zijn met dezelfde symptomen en dat ook deze mensen zich geen raad weten, omdat ze bij de medische wereld geen gehoor krijgen. Patiënten die ter verduidelijking wat draden meenemen naar hun dokter, krijgen te horen dat hun probleem niet in het potje zit, maar tussen hun oren.
Zo heel gek is dat niet, want artsen leren tijdens hun opleiding dat er een psychiatrisch ziektebeeld bestaat, waarbij de patiënt zich inbeeldt dat er insecten, zoals spinnen, onder zijn huid bewegen. Dit is een vorm van psychose die parasietenwaan (delusional parasitosis) wordt genoemd.
Wel gek is dat geen van de medici de moeite neemt om, net als Mary Leitao, de microscoop te pakken om de substantie te bestuderen. Als ze dat wel zouden doen zouden ook zij zich een hoedje schrikken van de draderige substantie die zo zichtbaar wordt. Het is een buitenaards aandoende wirwar van synthetische materie, die een eigen leven lijkt te hebben.
Een muur van ontkenning
In haar zoektocht naar de herkomst van de ragfijne draden, die ze ‘fibers’ (filamenten) noemt, stuit Mary op een beschrijving uit de 17de eeuw van een huidaandoening bij Franse kinderen, die haargroei ontwikkelden op ongebruikelijke plekken, zoals hun rug. Deze aandoening kreeg toentertijd de naam ‘Morgellons’. Mary zoekt een treffende naam voor de fibers en besluit ze Morgellons te noemen.
Ze is er dan al van overtuigd dat deze organismen wel degelijk uit het lichaam van haar zoontje komen. Daarom richt ze in 2004 de Morgellons Research Foundation (1) op. Haar doel: grondig wetenschappelijk onderzoek en hulp aan getroffenen. Want hun nood blijkt groot.
Er is in de medische wereld wel erkenning voor hun emotionele en psychische lijden, maar niet voor hun fysieke kwelling. Paradoxaal genoeg wordt door haast alle artsen en medisch specialisten juist die lichamelijke kant genegeerd. Ze kennen het verschijnsel niet, dus bestaat het niet.
Inmiddels spreken we, mede dankzij het werk van Mary Leitao, over het Morgellons syndroom.
Eindeloze nachtmerrie
Mensen die aan dit syndroom lijden spreken over een eindeloze nachtmerrie. Ze ervaren voortdurend abnormale bewegingssensaties in hun lichaam, jeuk, ernstige vermoeidheid, chronische gewrichtspijnen en concentratiestoornissen. En dat is nog maar een deel van de symptomen. Fysiek is het dus een ware kwelling, maar er daar blijft het niet bij. Het leidt ook tot grote sociale en financiële problemen.
De getroffenen dragen bijvoorbeeld kleding die zoveel mogelijk huid bedekt (lange mouwen, leggings, enzovoort). Dit om de huidverkleuringen en open wondjes op hun lichaam aan het zicht te onttrekken. Als dat niet meer helpt, omdat er iets ongewoons zichtbaar wordt op hun handen of in hun gezicht, dan melden ze zich ziek op hun werk.
Wanhopig op zoek
Omdat de aandoening niet erkend wordt door het medische establishment is er ook geen vergoeding mogelijk voor de kosten die zij maken voor onderzoeken en therapieën. Toch blijven ze wanhopig zoeken naar oplossingen, wat hun vaak aan de rand van de financiële afgrond brengt. Wat het nog erger maakt is dat vaak ook andere gezinsleden en huisdieren getroffen worden.
Velen raken door deze opeenstapeling van beproevingen zo radeloos dat ze een eind maken aan hun leven. Inmiddels, twintig jaar na het aan het licht komen van dit fenomeen, is een triest ervaringsfeit dat dit voor een op de drie Morgellons-slachtoffers opgaat.
Doorbraak dankzij documentatie
Een van de eerste volwassen Amerikanen die aan de aandoening lijdt is Jan Smith. Ze wordt eind jaren ’90 zeer ziek en doet dan iets – als reactie op alle ontkenning – wat tot een doorbraak zal leiden: ze begint haar narigheid te documenteren.
Zo maakt ze microscopische foto’s van de substanties die uit de wonden op haar lichaam komen en tekent haar waarnemingen daarbij zeer nauwkeurig op. Ze maakt ook video-opnamen van Morgellons en plaatst die op YouTube (2).
Jan Smith doet als leek dus precies datgene wat de medische specialisten nalaten. Maar daar blijft het niet bij. Ze doet ook een goed geschreven en goed onderbouwde, maar ook wanhopige oproep aan de wetenschappelijke wereld om te helpen (3).
Dit is de eerste zin uit die tekst:
The worst possible future is here right now and we need your immediate help.
Nanotechnology is disabling and killing human beings.
 |  |  |
| Door Morgellons aangetaste haar, 60x vergroot | Dezelfde haar een jaar later, 60 x vergroot | Zijkant van een filament, 5600x vergroot |
|---|
 |  |
| Blauw filament 60x | Filament in sneeuwmonster na chemtrail spraying 200x |
|---|
Eindelijk hulp
Het werk van Jan Smith trekt de aandacht van enkele wetenschappers met een open geest. Ze voelen de urgentie en schieten te hulp. Een prominente rol is daarbij weggelegd voor de toxicoloog Hildegarde Staninger en voor onderzoeker Clifford Carnicom. Dee twee vrijdenkers bekijken de monsters en de foto’s en ook zij schrikken.
Hun onderzoek blijkt een gigantische klus, want het gaat om iets wat de wereld nog niet eerder zag en waar mogelijk tientallen wetenschappelijke disciplines een rol bij spelen. Dat het zo volkomen nieuw en zo precedentloos complex is houdt ook in dat er geen interpretatiekader voorhanden is. Staninger en Carnicom moeten dat het met handen en voeten zien op te bouwen. Bovendien is er bij dit onderzoek high-tech onderzoeksapparatuur nodig en de toegang daartoe is – zeker voor Carnicom – zeer beperkt.
Smart dust
Dr. Hildegarde Staninger heeft een lange academische staat van dienst als toxicoloog en is directeur van Integrative Health Systems LLC in Los Angeles. Ze noemt de nanodeeltjes die zich tot Morgellons samenvoegen lichaamsvreemde indringers (true foreign invaders).
Staninger duidt ze aan als smart dust. Deze deeltjes zijn vooral gevaarlijk, benadrukt ze, omdat ze ons aanvallen terwijl ons lichaam ze niet als vijand herkent. Daarvoor zijn ze te klein met hun diameter in het bereik van nul tot twintig nanometer (een miljardste deel van een meter).
Zij zijn zelf-organiserend en doen dat volgens haar in eerste instantie in de nieren en darmen, omdat dit organen zijn die het meest basisch (alkalisch) zijn met een PH-waarde van 10 of 11. Dat is de omgeving, waarin ze kunnen gedijen.
Als ze een zeker ontwikkelingsstadium hebben bereikt, gaan ze op reis in ons lichaam dat daar nu wel op reageert, omdat ze een stuk groter en dus herkenbaar zijn. Het lichaam probeert ze dan via de huid naar buiten te werken.
Het is geen parasiet, oordeelt dr. Staninger. Het is een door de mens in laboratoria en met behulp van nano- en biotechnologie ontwikkelde kunstmatige levensvorm met een zeer complexe opbouw. Er komen onder meer polyester, silicium, diverse metalen en organische (biologische) materialen in voor.
Pseudo-haren
Bij mensen die aan het syndroom lijden zie je huidverkleuringen en wondjes waaruit filamenten (‘fibers’) groeien. Deze draden doen aan spinrag denken en bestaan uit oersterke materialen, zoals speciale polymeren (plastics). Ze branden pas vanaf 760 graden Celsius en smelten niet, maar vallen uit elkaar in delen, die op zichzelf intact blijven. Ze hebben verder verschillende kleuren: vooral rood, blauw, zwart en wit.
Ook opvallend is dat ze haarzakjes kunnen ‘bezetten’ om daar vervolgens een kunstmatige haar in te laten groeien. Staninger noemt dit ‘pseudo haren’. Deze Morgellons-haren hebben in tegenstelling tot normale haren geen holle kern. En op de wonden ontstaat wat zij een ‘pseudo-huid’ noemt, een soort bolvormig afdakje waaronder de Morgellons zich in een bepaald patroon groeperen (4).
Nano winkel van Sinkel
Dat is al duizelingwekkend, maar het wordt nog ingewikkelder. In de Morgellons zitten ook nano-antennes, nano-transistoren, nano-kristallen en nano-sensoren en naar alle waarschijnlijkheid nog van alles nano-meer.
Heel deze minuscule winkel van Sinkel ademen we in. Hij voedt zich aan de elektriciteit in onze cellen en aan nano plastics die in ons voedsel zitten en in de lucht.
De Morgellons voeden zich eveneens aan externe elektromagnetische energie zoals de straling van 3G, 4G en 5G.
Van groot belang is verder dat dr. Staninger in haar onderzoek de overeenkomst vaststelde van het materiaal dat uit patiënten komt met een monster van de neerslag uit chemtrails dat haar werd toegezonden (5).
 |  |  |
| Normale huid 15x vergroot | Idem met Morgellons infectie | Idem met pseudo huid |
|---|
 |  |
| Filamenten 200-500x vergroot | Cross Domain Bacteria sterk vergoot (8000x) |
|---|
Cross domain bacteria
Clifford Carnicom onderzoekt het Morgellons-fenomeen al meer dan tien jaar intensief en doet van dit werk verslag in research papers die hij op zijn website publiceert (6). Twee recente verslagen zijn van juli 2019.
In het eerste benadrukt hij dat het Morgellons syndroom zee beslist geen huidziekte is, maar een systemische aandoening, die het hele lichaam betreft. Niet dus slechts één orgaan. Ook wijst hij keer op keer op de uniciteit van deze aandoening. Er is niets dat er op lijkt.
Carnicom noemt de veroorzaker een croos domain bacteria (7), afgekort CDB, bij gebrek aan een beter woord. Want het is geen ‘gewone’, ‘natuurlijke’ bacterie of microbe en zou dus eigenlijk met een ander woord moeten worden aangeduid. Hij stelt voor de term CDB te gebruiken tot er een beter woord beschikbaar is.
Een vierde domein
Met croos domain bedoelt hij dat de Morgellons elementen in zich hebben van alle drie de hoofddomeinen waarin micro-organismen worden ingedeeld (bacteriën, archaea en eukaryota). De Morgellons passen in geen van deze drie hokjes en vormen dus een nieuwe categorie. Een vierde domein.
Carnicom toont in dit eerste paper aan dat de CDB die zichtbaar is op microscopische foto’s van een huidmonster dat hij nam exact dezelfde ‘blueprint’ heeft als opnamen van CDB in een bloedmonster dat inwendig werd afgenomen bij dezelfde persoon. Dit is een zeer belangrijk bewijs dat we niet met een huidziekte van doen hebben.
Hexagonale bouwstenen
In het tweede paper licht hij een raadselachtige ontdekking toe. Het viel hem op dat de vorm van de open wonden vaak hexagonaal (zeshoekig) is. Dat is precies dezelfde geometrie die hij ook aantreft bij de kleinste bouwstenen van de Morgellons. De CBD’s die je er op ziet zijn 300 nanometer klein, ofwel 0,3 micron. Je ziet verder duidelijk dat ze zich clusteren.
Nog idioter wordt het als hij laat zien dat uit monsters van insecten die Morgellons bij (en in) zich hebben een helder blauw kristal kon worden geïsoleerd. Ook dat heeft hexagonale vormen. Carnicom weet niet hoe hij dit moet plaatsen en meldt het als onderwerp voor verder onderzoek (8).
Drie richtingen
Staninger en Carnicom staan voor een bepaalde kijk op het fenomeen, die lang niet door alle onderzoekers wordt gedeeld.
Er tekenen zich inmiddels – twintig jaar na het uitbreken van deze eigentijdse pest – drie richtingen af:
A. Er is niks nieuws onder de zon, het is een oeroude bacterie die nu ineens opspeelt, zoets gebeurt wel vaker. Of een variant daarop: het is een vorm van Lyme.
B. Dit is het gevolg van het sproeien met bio-chemtrails, het gaat om bio-wapens.
C. Dit is een invasie door aliens, dan wel archonten (lees: duistere machten)
Richting A is sussend en staat het dichtst bij het – nog immer – afwerende medisch- academische bastion. Richting A ziet het Morgellons syndroom puur als een huidziekte.
Richting C staat daar min of meer diametraal tegenover. C ziet het het syndroom als een kwaadaardige invasie van een buitenaardse of extradimensionele levensvorm.
Probleem met A en C is dat ze geen behoefte hebben aan diepgavend onderzoek. A omdat het syndroom beperkt wordt tot de huid, dus tot een dermatologische aandoening. En C omdat het onderwerp verbreed wordt tot iets ongrijpbaar buitenaards.
Van alle tijden?
A en C zijn verder beiden van mening dat er niks nieuws onder de zon is. A in medisch-microbiologische termen en C in esoterische termen. Een vertegenwoordiger van richting A is de Canadese microbioloog Marianne Middelveen (9). Van richting C is dat de Duitse onderzoeker Harald Kautz-Vella (10).
Chemtrail onderzoekster Elana Freeland neemt een middenpositie in tussen B en C (11). Clifford Carnicom en Hildegarde Staninger daarentegen zijn uitgesproken representanten van richting B.
Wat de argumentatie van de laatstgenoemden sterk maakt is dat vrij makkelijk is in te zien dat nanobots niet van alle tijden zijn. Niet op aarde althans. Ze zijn mogelijk geworden door overrompelende ontwikkelingen in een reeks wetenschappelijke disciplines, zoals de nano-, bio- en informatietechnologie.
Het gevolg? In laboratoria wordt nu met van alles en nog wat ‘cross domain’ ge-experimenterend. En zo ontstaan er nieuwe creaties en nieuwe materialen. Voortbrengselen die we hier op aarde nog nier eerder zagen. Ten goede, bijvoorbeeld in de vorm van nieuwe nanotechnologische geneeswijzen, maar evengoed ten kwade in de vorm van nanowapens (12).
Is genezing mogelijk?
Als lijder aan het Morgellons syndroom zal het je worst zijn welke wetenschappelijke richting het dichtst bij de waarheid zit; je wil dat de marteling zo snel mogelijk ophoudt.
Over de vraag of er een kruid tegen de Morgellons gewassen is zijn de meningen verdeeld. Richting A denkt goede resultaten te kunnen behalen met conventionele middelen, zoals antibiotica. Daar wordt door anderen tegenover gesteld dat dit soms korte tijd werkt, maar dat de klachten dan na een tijdje terugkeren.
Richting C denkt dat het probleem alleen nog maar zal verergeren en dat uiteindelijk alleen een politieke omwenteling de oorzaken ervan kan wegnemen.
Binnen richting B zijn er verschillende accenten, maar in dit gezelschap is iedereen het over één ding roerend eens: zorgen dat je weerstand op peil blijft is de beste afweer.
Er zijn tal van methoden om aan je lichamelijke weerbaarheid tegen Morgellons te werken. Daarnaast is er zoiets als mentale en spirituele gezondheid of weerbaarheid. Meer over deze gezondheidsaspecten in een volgend artikel.
Miljoenen getroffenen
Dr. Hildegarde Staninger schat dat er tot nu toe vier miljoen Morgellons slachtoffers zijn en dat er Iedere dag wereldwijd zo’n duizend bij komen. Ongeveer tweederde daarvan is vrouw. Het gaat vrijwel steeds om mensen die om de een of andere reden een sterk verzwakte weerstand hebben.
In de VS zijn zuidelijk Californië, Texas en Florida de ‘hotspots’. Dit zijn ook de staten waarin tot nu toe het hevigst met chemtrails is gesproeid.
Bij de Morgellons Research Foundation hebben zich 14.700 gezinnen uit 4de VS en 45 andere landen als getroffene aangemeld. De meeste gevallen doen zich voor in de VS, maar ook Canada, Australië, England, Zuid-Afrika en Nederland worden met name genoemd.
De aantallen voor ons land zijn niet bekend. Ook hier wordt de aandoening door de meeste medici niet erkend, noch herkend. Statistische gegevens ontbreken daardoor.
Meer informatie
Klik hier voor een speciale pagina met video-, audio en ander achtergrondmateriaal bij dit artikel. Onder de video’s staan inhoudsopgaven, zodat ze snel doorzoekbaar zijn. Zie ook de onderstaande noten die naar deze pagina’s verwijzen.
Noten
(1) Zie www.morgellons.org
(3) De volledige tekst van de oproep van Jan Smith
(4) Het uitgebreide video-interview met Hildegarde Staninger
(5) Dr. Hildegarde Staningers radioprogramma
(6) Zie het overzicht van deze research op de website van het Carnicom Institute
(7) Zie Clifford Carnicoms paper van juni 2014
(8) Meer over het werk van Clifford Carnicom
(9) Zie Marianne Middelveen e.a. History of Morgellons disease: from delusion to definition (2018)
(10) Harald Kautz-Vella is vooral bekend als spreker. ZIe hiervoor onder andere:
Social Engineering & Smart Dust – Interview with German Scientist/Researcher Harald Kautz-Vella
(11) Zie haar boek Under an Ionized Sky: From Chemtrails to Space Fence Lockdown (2018)
(12) Zie Louis A. Del Monte, Nanoweapons: a growing threat to humanity (2017)
Foto’s
1 t/m 5 gemaakt door Jan Smith
6 t/m 10 door Carnicom Institute
Eerder gepubliceerd
Dit artikel verscheen eerder in het blad Spiegelbeeld van oktober 2019. Klik hier voor de pdf.
Het tweede deel van deze serie over Morgellons en healing verscheen in het decembernummer 2019 van het blad Soiegelbeeld. Eind januari 2020 wordt het hier op TransitieWeb geplaatst.
Gerelateerd
Clifford Carnicoms ‘body of research’ vanaf vandaag ook via TransitieWeb toegankelijk
Alle video uit Hemel onder Vuur
Chemtrails op de korrel nemen: a hell of a job (2)
Nieuwsbrief TransitieWeb
Schrijf je hier in voor de Nieuwsbrief van TransitieWeb (drie of vier edities per jaar).
De nieusbrief is een hotline met de lezers en is van grote waarde nu er steeds meer censuur komt op het internet.
Nieuwe sociale media netwerken
TransitieWeb ondersteunt de opbouw van decentrale sociale netwerken.
We nemen daar zelf actief in deel met micro postings op de server @mastodon.social.
Ons adres hier is @transitieweb@mastodon.social. Om deze postings te kunnen zien heb je een account nodig.
Meer uitleg over decentrale sociale media vind je hier.
Genezing is zeker mogelijk met Jezus! Hij zal degenen die goed van hart zijn beschermen in de komende tijd. Als je volledig op Hem vertrouwt kan ook dit je niks doen.