Vogels boven Fukushima

Na de ramp met de kerncentrale in Fukushima op 11 maart 2011 heb ik wekenlang het nieuws daarover intensief gevolgd. Er waren twee soorten nieuws. Het officiële en het onofficiële.

De officiële kanalen, noem het de mainstream media, bagatellisseerden de ramp aanvankelijk bijna allemaal. Toen dat niet langer houdbaar bleek, werd er partieel nieuws gebracht. Meestal goed nieuws, bijvoorbeeld dat weer ergens een stroomvoorziening was hersteld of dat in een deel van het complex het stralingsniveau was gedaald. In dat partiële goede nieuws zat overigens voor de goede verstaanders veel bar en boos slecht nieuws verpakt. Druppelsgewijs werd zo duidelijk dat het allemaal toch wel wat ernstiger was. Niet hoe ernstig.

Informatiesarcofaag
Ongeveer rond 1 juli 2011 zijn de MM vrijwel volledig gestopt met de berichtgeving. Alsof een onzichtbare hand een kraan dichtdraaide. Fukushima is per die datum ingepakt in een informatiesarcofaag. Een sarcofaag waarin de echte en volledige waarheid en dus ook de echte betekenis van deze ramp is bijgezet. Mediastilte heet dat. En daar zijn goede redenen voor, die we moeten zoeken in de ernst van deze ramp en de enorme gevolgen ervan voor het milieu, de voedselvoorziening en de gezondheid van honderden miljoenen mensen en miljarden dieren.
In mijn beleving zijn er twee rampen: de feitelijke nucleaire ramp is de eerste en veruit de ergste. Maar het volslagen failliet van de mainstream media  is ook een ramp. Het is een ramp van de publieke informatievoorziening en van de democratie.

Hot particles
Ik volgde ook de niet officiele kanalen in de weken na 11 maart, die een veel grimmiger verhaal vertelden. Over plutonium en ander uiterst giftig nucleair materiaal, dat in de vorm van kankerverwekkende ‘hot particles’ wereldwijd in de atmosfeer en in de voedselkringloop terecht komt.
Over meltdowns en meltthroughs, die vanaf het begin bij de autoriteiten bekend waren, maar niet of pas heel laat werden bekendgemaakt aan het publiek. Over het feit dat het een continue ramp is en dat er nog steeds geen oplossing is gevonden voor het bedwingen daarvan. Al die tijd al lekt er nu al uiterst giftig en soms duizenden jaren straling afgevend materiaal de lucht, de zee en de grond in.
Als iets te erg is om volledig te bevatten, wat doe je dan? Je doet of het er niet is.
Fukushima wordt nu collectief verdrongen uit het publieke bewustzijn. Het is er wel en het is heel erg. Dat weet iedereen. Over hoe erg het is hebben we het liever niet. Dat verhaal zit in de informatiesarcofaag.

Screenshots
Ik heb ook af en toe screenshots gemaakt van een webcam, die pas op 1 juli uit de lucht is gehaald.
Het intrigeerde me om dwars door de mediastilte heen met eigen ogen te zien wat er op die plek gebeurde. Ik zag onder meer een brand in of nabij reactor drie (vermoed ik), een drietal unidentified flying objects, heel veel stoom en damp, die uit de gesmolten reactorkernen omhoog steeg, de tyfoon Songda, die over het complex trok en in de week voor 1 juli ineens een boot in de haven voor de centrale. Wat moet een boot daar nou op die plek op aarde waar geen schipper langer dan een halve minuut wil zijn?
Blijkbaar vervoerde deze boot bouwmaterialen voor een kraan, die gebruikt wordt om de fysieke sarcofaag (sarcofagen?) rond de kapotte reactoren te  bouwen.
De meeste indruk maakte een screenshot van een grote groep vogels in de lucht boven de centrale op me. Deze vogels vliegen in de meest giftige damp uit de geschiedenis van onze planeet. Ze zijn zich totaal niet bewust van het vreselijke gevaar waarin ze verkeren. Dat is angstaanjagend. Maar tegelijkertijd ontroert dit beeld mij. Het is alsof die vogels een statement afgeven: uiteindelijk wint de natuur. Wat we allemaal nog zullen uitroeien met de waanzin die kernenergie heet, de aarde zal het uiteindelijk wel overleven en de natuur gaat verder. Met of zonder mensen.

Brand in een van de reactoren

Kraan aan het werk