Van de armoe van eerst maar één gender, naar de rijkdom van innerlijk twee

Als een kind zich er vanaf het begin bewust van zou zijn dat het zowel jongens- als meisjes-eigenschappen heeft, zouden er geen ingrijpende gender-operaties nodig zijn.

Transoperaties voor wie voelt van het andere geslacht te zijn, terwijl hij of zij dat ‘fysiek’ niet is, zijn misschien niet meer nodig voor wie innerlijk op reis durft te gaan.

Bedenk daartoe WIE hebben bedacht wat ‘mannelijk’ en wat ‘vrouwelijk’ is. Wie vond dat een vrouw maar beter geen automonteur moest willen worden, of piloot? Wie dat een man geen crèche-medewerker of naaister zou moeten worden?

Wat hier staat zou het eind kunnen inhouden van het gevoel dat je lichaam verkeerd is en onder het mes moet. Ingrijpen hoeft misschien alleen met je opvattingen, over wat uniek manlijk en wat uniek vrouwlijk zou zijn.

Voice Dialogue, voor dit gesprek in iets ander formaat

Na lang met divers ‘pluimage’ Voice Dialogue voor zelfkennis te hebben ingezet, is dit mij heel helder geworden:

1. Ik heb geen man ontmoet zonder ook ‘vrouwelijke’ eigenschappen

2. Ik heb geen vrouw ontmoet zonder ook ‘mannelijke’ eigenschappen
3. ik heb steeds mensen ontmoet met eigenschappen van beiden

In mijn ogen is hierdoor noch voor onder 1. noch voor onder 2. ooit reden geweest fysiek van ‘gender’ te wisselen. Ik heb, moet ik eerlijk zeggen, geen ervaring met werken met getransgenderde mensen. Ik weet dan ook niet hoe een ’trans’-mens zou reageren op wat ik hier nu verder ga zeggen. Ben daar wel benieuwd naar en reacties zijn welkom.

Alle eigenschappen die toegedicht werden aan het eigen en óók aan het andere geslacht bleken bij het doen van wat ik hier voorstel bij iederéén in zekere mate aanwezig.

Drie stoelen

Het bracht me op het idee, zowel mannen als vrouwen die een negatief oordeel hadden over zichzelf in verband met manlijk of vrouwelijk zijn, de verschillen tussen wat in hen persoonlijk het stempel ‘manlijk’ en ‘vrouwelijk’ kreeg, beter te leren kennen.

Daartoe zet ik drie stoelen neer, een stoel voor de man of vrouw zelf, en dan twee stoelen, links en rechts voor hem of haar. Een voor de innerlijke man en een voor de innerlijke vrouw in die persoon. Als het om een vrouw gaat, begint zij met zich te verplaatsen naar de stoel van de innerlijke vrouw en stelt zij zich voor dat de innerlijke man in haar op de andere stoel zit.

De innerlijke vrouw richt zich dan met woorden tot de innerlijke man. De instructie is, “Zeg gewoon wat er op de stoel waar je zit, in je opkomt”. Nadat zij haar ding gezegd heeft, gaat ze naar de stoel van de innerlijke man en zegt op die plek wat daar in haar opkomt. Zo ontspint zich dan spontaan een gesprek. Meestal is het de eerste keer dat deze twee innerlijke ‘stemmen’ met elkaar praten.

Het is altijd verrassend en onthullend. Altijd boeiend, soms ook grappig of diep ontroerend. Vaak worden ze heel nieuwgierig naar elkaar en willen ze beiden een betere en veel bewustere relatie met elkaar krijgen. De persoon neemt zich dan ook vaak voor thuis met het gesprek tussen die twee door te gaan. Een toekomstig harmonieus huwelijk tussen hen is niet uitgesloten.

Het innerlijke paar

Voor mij is dit de simpelste, prettigste en meest ontspannen manier om de eigen mannelijke en vrouwelijke kanten, eigenschappen, voorkeuren en behoeften beter te leren kennen. Met kinderen lijkt het me ook erg leuk en ontspannend. Vooroordelen zouden er snel door smelten, lijkt mij.

Het besef dat iedereen iets van de eigenschappen van beide seksen in zich heeft, wordt door het doen van de oefening zichtbaar en voelbaar. Het verschaft ieder mens het vrijelijk ter beschikking hebben van elke menselijke eigenschap. En wel in de mate waarin het hem-haar het beste schikt en bevalt. Het besef ‘geen enkele menselijk eigenschap is mij vreemd’ zou heel wat mensen ontspannener in het leven doen staan.

De ervaring van de aanwezigheid van dit innerlijke paar, ontneemt zowel mannen als vrouwen het alleenrecht en de zeggenschap over bepaalde eigenschappen, posities, banen en rollen. Het zal dan ook vragen oproepen en mogelijk op weerstand stuiten van een aantal – meestal op religie met een mannelijke god aan het hoofd – gebruikelijke (voor)oordelen, over zowel vrouwen als mannen.

De geschiedenisles op school heeft ons geleerd dat in de westerse wereld een matriarchaat vooraf ging aan het huidige patriarchaat. Geen van beiden kan voor eeuwig zijn. Nu lijkt het eind van het patriarchaat zich aan te dienen. Beide leidden tot eenzijdig op meerdere gebieden de een de baas over de ander. Liever dus een toekomst zonder een pa- óf een matriarch aan de macht.

Het diep in jezelf herkennen van het daar in aanzet aanwezig zijn van elke menselijke eigenschap, zowel vrouwelijk als manlijk, kan bovendien het einde inluiden van de huidige heisa over ‘gender-verwarring’. Harmonieuzer omgaan van man en vrouw met elkaar wordt er mogelijk ook door bevorderd. Geen enkel gender verdient het alleenrecht over een menselijke eigenschap.

Tijd voor zelfonderzoek

Nationale, culturele of regionale verschillen kunnen heel groot zijn. Wat qua gedrag van zowel man als vrouw geëist, gewenst, veroordeeld of zelfs bestraft wordt, is steeds gebaseerd, lijkt mij, op wat door de leiding van de groep waarin je verkeert is bepaald. Wat binnen die groep of cultuur gebruikelijk is – of dat je nou expliciet opgelegd wordt, of als vanzelfsprekend van je verwacht – is je met de paplepel ingegoten. Zo wordt het voor jou als kind ‘gewoon’.

De puberteit is de periode waarin je fysiek de impuls krijgt en hopelijk ook de vrijheid al die uitgangspunten, aannames, gewoonten en vooroordelen, uitgebreid zelf te gaan onderzoeken. Wordt dat onderzoek je gegund, of blijf je door de groep om de oren geslagen worden door hoe ‘het heurt’? Word je in je onderzoek gestimuleerd of tegengewerkt? De mate waarin zegt veel over de ruimte die in jouw omgeving voor vrijheid en autonomie wordt gemaakt. Het is nu aan jou om te ervaren of jij je daar wel in bevindt.

Stel je wekt irritatie op

Het kan zijn dat het onderzoek dat je doet, bij anderen commentaar oproept. Wat is dan binnen de Nederlandse cultuur het ergste dat je kan overkomen? Stel je bent een vrouw die zich volgens iemand ‘veel te manlijk gedraagt’. Mogelijk krijg je dan ‘manwijf’ een keer naar je toe geslingerd. Of je bent een man en je wordt door iemand ‘verwijfd’ genoemd.

Als mogelijk goed werkend weerwoord kan je je dan beiden beroepen op het voordeel dat je je beiden verworven hebt, ‘Ja, goed hè, ik ben lekker veelzijdig geworden en sluit geen enkele menselijke eigenschap uit. Ik voel me er rijk mee. Ik kan daardoor uit alle vaten putten en heb alle eigenschappen vrijelijk tot mijn beschikking.

Want hoe groter het gebied waarop we ons van onszelf vrijelijk mogen begeven, hoe liefdevoller, veelzijdiger en rijker we zijn als mens.

PS

Gevonden op social media:

Een moeder vroeg raad op internet, “Wat moet ik, mijn zoon wil een meisje worden?’

Antwoord, “Mijn dochter wilde piraat worden! Haar ene been is er al af en morgen gaan we naar de oogarts.”

Foto: Pratik Jain

Gerelateerd

Poly in een zee van mono – hoe pak je dat aan?

 

Wil je een seintje per e-mail ontvangen bij iedere nieuwe posting op TransitieWeb?
Klik dan hier.

Wil je jouw reactie plaatsen bij dit artikel?

Ga dan met je cursor helemaal naar de bodem van deze pagina. Daar vind je een invulscherm. Je kunt daar je reactie intypen of inplakken. Het kan soms geruime tijd duren voordat je reactie zichtbaar is. Dit komt, omdat er eerst moderatie plaatsvindt.

Als je reageert kun je aangeven dat je een seintje wilt bij nieuwe reacties en/of bij nieuwe berichten.

Wil je dit artikel delen met anderen?
Maak dan bij voorkeur gebruik van e-mail. Zo is de kans een stuk kleiner dat je bericht gecensureerd wordt.