Kort verhaal: GEKTE

Ze keek hem bestraffend aan.
‘Zou je …….’
Ineens kon hij het niet meer verdragen, zeker na wat gisteren gebeurd was. Die blik van haar. Elke dag keek ze naar het journaal en leefde in een afschuwelijke hypnose waar hij totaal geen vat op kreeg. Hoe hij ook zijn best deed om haar te vertellen wat er echt aan de hand was. Dat ze niet bang hoefde te zijn. Nog steeds hield hij zielsveel van haar, maar dat hij in haar ogen schuldig zou zijn in het ziekenhuis. Dat ging te ver. Geen moment wilde ze naar hem luisteren. Hij draaide zich om en liep de kamer uit, richting stal.

‘Dag Schat, fluisterde hij tegen zijn paard, ‘ik kan niet zonder jou. Maar, ik moet er even uit. Zoiets als een frisse neus halen, bij een vriend.’
Zijn handen gleden over de glanzende haren van de zwarte hals. Hij drukte zijn hoofd tegen het lijf en voelde onrust, het dier wilde naar buiten. Hij fluisterde: “Gisteren werd de baas uit het ziekenhuis gestuurd. Twaalf jaar bezieling in een keer weggesneden. Geloof je het?”

Wilt u nu direct dit gebouw verlaten!
In zijn hoofd bleef onafgebroken deze zin ronddraaien. Het leek alsof dat ontslag niet tot hem door kon dringen. Een gruwelfilm, waar je op afstand naar keek. Hoe gingen zijn collega’s toch ethisch om met de eisen? Iedereen zweeg. En die zin, dat commando kwam uit een andere wereld, een wereld waarin ook zijn vrouw leefde.
Beide armen sloeg hij om de hals van het paard. Daarna maakte hij langzaam het touw los en liep naar het weiland achter het huis. Het dier rende direct van hem weg.

Hoe nu verder? Hij klom de dijk op. Een gevoel van alleen zijn overviel hem. Op zoek naar tijdelijk werk in een ander ziekenhuis? Bij welke vriend zou hij logeren? Of liever samen met Schat een vrijheidsreis maken?
Op de dijk schopte hij een steen weg en draaide naar alle kanten. Alles ging ineens zo snel. Dat papier voor zijn neus waar een handtekening onder moest. Vervolgens die manipulaties bij het vermeldingen van de reden van overlijden. Ineens wist hij dat iets niet in de haak was. Collega’s hielden hun mond, bang voor hun baan. Bij iedereen toenemende spanningen en vooral angst.
De krachtige wind deed hem goed, leek hem leeg te blazen.

Schat stond rustig te grazen. Hij keek een moment op in zijn richting. Voelde hij dat er iets ging gebeuren? Iets. Hij draaide zich om en begon te wandelen over de dijk. Had het zin iets met dat zwijgpapier te doen? Nadenken ging sinds gisteren moeilijk. Zomaar ontslaan, kon dat eigenlijk wel? Moest hij niet protest aantekenen? Informatie over lege ic’s naar buiten te brengen? Vertellen aan een jurist wat in het ziekenhuis aan de hand was? Hij stond stil, keek in het rond en dacht: spijt van die handtekening die ik toen heb gezet? Op dat moment was er niets bijzonders aan de hand.

In de lucht keek hij naar een groep vogels. Telkens draaide de formatie een andere richting op. Het deed hem denken aan een gigantische groep Aziaten die voor de festival op een veld dezelfde bewegingen maakten. Collectieve overgave. Stond dat bij ons ook te gebeuren? Luisteren, uitvoeren, aanpassen? Plotseling hoorde hij zijn naam roepen. Over de dijkweg vanuit de richting van het dorp naderde iemand. Aan de manier van lopen herkende hij de bewoner uit het dorp die tegenwoordig een hesje droeg dat op een uniform leek. Gepromoveerd tot handhaver of controleur.
Ze begroetten elkaar. Direct maakte de man een gebaar dat hij een masker moest voordoen.

Zonder iets te zeggen overhandigde ze hem de brief van het GAK. Achter zijn schrijftafel las hij de reden van zijn ontslag: wegens verzet tegen de voorgeschreven maatregelen. Een uitkering kon hierdoor niet worden verstrekt.
Hij liet de brief zakken en keek naar buiten. Boven de dijk hingen plukken wolken met donkere koppen. In de deuropening stond zijn vrouw, ze wachtte af. De inhoud van de brief begreep ze en ze verdween zonder iets te zeggen. Hij zuchtte. Kon hij haar iets kwalijk nemen?
Door het raam zag hij Schat ronddraven en schudden met zijn kop terwijl hij sprongen maakte.
Hij wierp een laatste blik op het papier voor hij het verscheurde.

In de trein waren nauwelijks mensen. Hij schoof de rugzak in het rek. Schuin tegenover hem zat een vrouw. Haar gezicht was bijna volledig bedekt door een spierwit masker. De grote ogen volgden zijn bewegingen. Met een snel opkomende woede wilde hij de witte lap van haar gezicht trekken. Dit was een trein, geen ziekenhuis. Net op tijd dacht hij: het zou mijn vrouw kunnen zijn.
De vurige ogen bleven hem onafgebroken aanstaren. Na enige tijd toen ze merkte dat haar blik geen effect had produceerde ze een geluid. Normaal zou hij vragen iets harder te praten. In plaats daarvan negeerde hij haar volledig en zocht naar de foto van Schat in zijn jaszak. Ineens klonk als een schreeuw vanachter het katoen:
‘U hebt geen mondkap op!’

Zou zij er werkelijk van uitgaan dat hij door haar bevel actie zou ondernemen? Omdat zij zichzelf zag als spreekbuis van de autoriteiten? En bevel nu eenmaal bevel is? Vooral niet nadenken omdat de overheid dat voor het volk doet met de beste bedoelingen. Dat ik een misdadiger ben die andere mensen in gevaar brengt. Zouden haar ogen nog groter worden wanneer hij opnieuw haar aan zou kijken zonder iets te zeggen of te doen? Het adres van zijn vrouw kon hij geven: een nieuwe vriendin om verontwaardiging uit te wisselen. Hij stond op en vond in het zijvak van zijn rugzak de foto van Schat. Hij staarde lange tijd naar de foto. Zijn ogen werden vochtig.

Plotseling verscheen in het gangpad een man in uniform. De vrouw wees direct naar zijn gezicht. Hij schudde licht zijn hoofd. Het was beter in deze gemoedstoestand geen discussie te beginnen. Met het gevaar zichzelf niet meer in de hand te hebben.
De controleur draaide zich naar het gangpad en wenkte. Twee mannen, half in uniform gekleed naderden. De ene trok zijn rugzak uit het bagagerek. De ander verzocht hem mee te gaan. Toen hij bleef zitten werd hij beetgepakt. De vrouw knikte goedkeurend, drukte haar benen tegen de bank, glimlachte en keek naar buiten. Even later viel haar blik op de foto van het paard op de grond. Ze aarzelde. Na het oprapen verscheurde ze hem en wierp de snippers met een tevreden uitdrukking op haar gezicht in de afvalbak.

Blog van Joop Brussee: openvuist.com

Foto: Laraine Davis

Gerelateerd

Kort verhaal: SHIT

Kort verhaal: BENAUWD

Wil je dit artikel delen op social media?

Dan is er kans op dat Big Brother tussenbeide komt en je waarschuwt voor ‘nepnieuws’. Plaats je de link toch, dan kunnen anderen die hem aanklikken ook zo’n waarschuwing krijgen. Dit is een vervelende vorm van intimidatie en censuur.

Je kunt dit omzeilen door niet te linken. Maak zelf een eigen tekstje. Ook kun je delen van de tekst van TransitieWeb knippen en inplakken (copy-pasten) in je eigen bericht. Of je maakt een schermafbeelding.

Heb je op Facebook last van fact checkers? Die kun je blokkeren.
Ga naar Instellingen, dan klikken op Blokkeren. Daar typ je de naam of het e-mailadres van de fact checker in en bevestigt die. Als je ergens ook de optie Toevoegen ziet staan, vul dan fact checker in en klik op Zoeken. Er verschijnt dan een lijst met fact checkers. Deze kun je vervolgens allemaal tegelijk blokkeren.

Wil je een seintje per e-mail ontvangen bij iedere nieuwe posting op TransitieWeb?
Klik dan hier.

Wil je jouw reactie plaatsen bij dit artikel?

Ga dan met je cursor helemaal naar de bodem van deze pagina. Daar vind je een invulscherm. Je kunt daar je reactie intypen of inplakken.
Als je reageert kun je ook instellen dat je een seintje krijgt bij nieuwe reacties en/of bij nieuwe berichten.