Column: ROUWPROCES
Ik ben de laatste weken in rouw.
Dat klinkt misschien zwaarmoedig, maar zo ervaar ik het oprecht.
De rouw omvat in mijn geval familieleden, geliefden en kennissen. Zij die nog steeds in het duister tasten, ondergedompeld in futiliteiten, afleiding als kennisquizjes op tv tot platvloerse entertainment ter vermaak.
Mensen die nog niet inzien dat de oude wereld op de rand van de afgrond balanceert, zullen zich harder verzetten tegen de nieuwe wereld. Ziet men wél de leugens en misleidingen onder ogen, dan zijn levensveranderende inzichten en emoties onvermijdelijk.
Natuurlijk bewandelt iedereen zijn of haar levenspad, in eigen tempo met persoonlijke uitdagingen en lessen die geleerd worden. Maar toch raakt het mij diep te aanschouwen dat vele liefdevolle mensen, die ik altijd bij mij had, zich zo hebben laten misleiden en in essentie ver zijn afgedwaald van wie ze werkelijk zouden kunnen zijn.
De vele leugens en manipulaties zijn in zo’n overvloed aanwezig, in bijna elk aspect van de beleving van de mens, dat voor mij een normaal gesprek aanvoelt als een vermoeiende worsteling.
We spreken letterlijk niet meer dezelfde taal.
De gesprekken voelen leeg. De inhoud vermeden. Het vuur in mij, wil helpen, assisteren, wakker schudden! Maar zij willen niet.
Het knaagt aan me. De onverschilligheid, machteloosheid. Waarschijnlijk is het de angst voor het onbekende.
Exemplarisch zijn de paar vragen die ik wél op me afgevuurd krijg.
“Verdien je al een beetje?”
En: “Hoe gaat het met je podcast?”
Heel eerlijk antwoord ik, dat ik er niet bepaald rijk van wordt en dat ik het zie als een fase waarin ik dit moet doen. Misschien straks iets in de richting van holistische coaching…
“Holistische watte?”
“Dat is een holistische kijk op de mens. Dus geen symptoombestrijding, zoals de medische wereld nu kijkt en handelt…”
Glazige ogen staren mij aan. “Je bent nog zoekende dus?”
Einde gesprek.
De oude en de nieuwe wereld zijn geen abstracte concepten meer, zoals in vele boeken beschreven. Het zijn dimensies, tijdlijnen worden ze ook genoemd.
Hoelang nog tot de poorten zijn gesloten, de flinterdunne brug is weggevaagd en mijn rouwproces is verworden tot leerzame herinnering.
De website van Niels Lunsing: Blik op de Maatschappij
Gerelateerd
Zo doorbreek je de corona massahypnose: acht tips van ervaren hypnotherapeuten
Wil je een seintje per e-mail ontvangen bij iedere nieuwe posting op TransitieWeb?
Klik dan hier.
Wil je jouw reactie plaatsen bij dit artikel?
Ga dan met je cursor helemaal naar de bodem van deze pagina. Daar vind je een invulscherm. Je kunt daar je reactie intypen of inplakken. Het kan soms geruime tijd duren voordat je reactie zichtbaar is.
Als je reageert kun je ook instellen dat je een seintje krijgt bij nieuwe reacties en/of bij nieuwe berichten.
Nieuwsbrief TransitieWebSchrijf je hier in voor de Nieuwsbrief van TransitieWeb (drie of vier edities per jaar). De nieuwsbrief is een ‘hotline’ met de lezers en is van grote waarde nu er steeds meer censuur komt op het internet. Nieuwe sociale media netwerkenTransitieWeb ondersteunt de opbouw van decentrale sociale netwerken. We nemen daar zelf actief in deel met micro postings op de server @mastodon.social. Ons adres hier is @transitieweb@mastodon.social. Om deze postings te kunnen zien heb je een account nodig. Meer uitleg over decentrale sociale media vind je hier. |
Misschien mogen we gaan beseffen dat we bruggenbouwers zijn!? Kunnen zijn… in een wereld waar geen brug lijkt te zijn… Líjkt te zijn, want als we eraan meewerken is-ie daar.
Zo herkenbaar, dank je wel voor het onder woorden brengen. Heb lang geprobeerd met bepaalde mensen het “goed” te houden wat zoveel betekende als het vermijden van bepaalde gespreksonderwerpen. Ik merk bij mezelf dat mij dat niet meer lukt, het gaat niet meer.
Ik steek mijn energie in lokaal verbinden en bouwen, dáár word ik gelukkiger van.
Ik spreek voor mezelf al heel lang van een rouwproces en dat is heel erg pijnlijk. Mensen verliezen en niet (meer) kunnen bereiken is zo pijnlijk. De gesprekstof is zeer oppervlakkig(het weer, vakanties, kinderen,kleinkinderen) en hoe leuk ook allemaal, het is voor mij, in deze tijd, geneuzel. De wereld staat in brand en dan ben je dáár dus mee bezig, en ik snap het, want wakker worden betekent het begin van anders handelen en alle consequenties die daaraan verbonden zijn.
Het leven in twee werelden is een feit en de brug naar elkaar lijkt steeds moeilijker….. tóch geloof ik dat uiteindelijk het “goede” in de mens het zal winnen, ik vrees alleen dat tot die tijd er nog veel leed en verdriet veroorzaakt zal worden bij mensen en tussen mensen.
Ik ben dit jaar 65 geworden en maak me ernstig zorgen om mijn kinderen en kleinkind.
In de afgelopen twee jaar is mijn fundamentele gevoel van vrijheid en veiligheid weggevaagd en dat heeft een enorme impact gehad. Heb mijn basis opnieuw gebouwd met andere mensen en inzichten en dat heeft mijn leven óók verrijkt. Ik wens iedereen heel veel sterkte in zijn of haar proces van transformeren naar een nieuwe wereld.
Jouw column gelezen te hebben sluit ik me aan bij dit herkenbare gevoel. Maar ik blijf vertrouwen dat het goed komt. Hoop
Mijn leven ziet er al wat langer uit als “erg eenzaam”.
Dat noemt men zo in de oude wereld.
Maar ik heb het fantastisch goed, hoe kan dat?
Als je goed voelt, is er altijd “iets” om je heen en dan moet ik lachen en zeg… ohh gezellig dat je er bent en dan zijn we plots met z’n tween of misschien wel meer, geen idee.
Zo een heerlijk gevoel, daar kan de mensheid niet tegenop.
Ik stop geen energie meer in anderen, maar moet toegeven, het is soms lastig, want inderdaad, je wilt zo graag helpen he?
Blijkbaar moet het maar zo zijn, die muur waar je voor staat.
Gelukkig sta ik, met jullie, aan de zonkant.
We boffen maar.
Dit herken ik volledig. Zelfde proces bij mij. Veel geduld en moed toegewenst.
Uitstekend verwoord, sluit aardig aan bij mijn eigen gewaarwordingen en gevoelens. Buren, familie, vrienden en kennissen, je hoort en ziet ze wel maar verstaat ze niet meer. Het lijkt of ze in een andere dimensie of tijdlijn zitten.
Ik kan het wel een spiegelbeeld noemen, dezelfde situatie waar ik in verkeer. Het heeft geen zin meer om anderen tot inzicht te brengen ze moeten het zelf doen, niet dus. Sociaal contact is sporadisch en blijf bewust op afstand voor mij is het te vermoeiend geworden om nog in gesprek te gaan. Maar ben daardoor niet ongelukkig of bedroefd het vertrouwen in de Bron is cruciaal en geeft de kracht om verder te gaan.
Zo ontzettend herkenbaar. Altijd goed te lezen dat er meerdere zijn met soortgelijke ervaringen.
Dankjewel ! Heel herkenbaar ! Bij mij bestaat die rouw al veel langer: ergens zomer 2020 bleken heel veel relaties inhoudsloos. Misschien waren ze dat ongemerkt al veel langer…. Om t “gezellig” te houden in gezelschap moest er zo veel onder het karpet geschoven worden dat voor mij de zin v menselijk contact verdween. Veel misverstanden bleken niet reparabel. Sommigen zakten ook weg in hun put v wakkere inzichten…. T is eerlijk gezegd ook zo dat ik veel mensen niet meer “trek”. Dus: eenzaamheid, bij mij en vele anderen ….